Metody rehabilitacji i fizjoterapii

Zastosowanie nowoczesnych metod rehabilitacji oraz właściwa diagnoza pozwala nam prawidłowo leczyć ostre oraz przewlekłe bóle, urazy sportowe, a także zaburzenia postawy ciała.


Zadzwoń: 502 286 940

Terapia manualna

Ortopedyczna Terapia Manualna jest specjalistyczną dziedziną fizjoterapii stosowaną w leczeniu dysfunkcji układu nerwowo-mięśniowo-szkieletowego, która opiera się na wiedzy klinicznej i zastosowaniu wyspecjalizowanego podejścia fizjoterapeutycznego z udziałem technik manualnych i ćwiczeń terapeutycznych.
 
Terapia Manualna wg. koncepcji Kaltenborna i Evjentha opiera się na kompleksowej analizie biomechanicznej i funkcjonalnej stanu pacjenta. Szczegółowo opracowany schemat badania pozwala na postawienie diagnozy a następnie na zastosowanie odpowiedniego leczenia. Leczeniu podlegają elementy bierne i czynne aparatu ruchu, czyli mięśnie, nerwy i stawy. W terapii technikami leczniczymi są mobilizacje stawowe, manipulacje, masaż poprzeczy oraz funkcyjny, rozciąganie mięśni i ćwiczenia specjalne.
 
W przypadku ograniczenia zakresu ruchu w stawie (tzw. hypomobilność), gdy przyczyną są przykurczone elementy bierne tj, torebka stawowa, więzadła możemy zastosować techniki mobilizacji stawów oraz techniki manipulacyjne:
 
  • mobilizacja - jest techniką wolną, polegającą na rozciąganiu np.: torebki stawowej. W zależności od tego, w jakim kierunku działa terapeuta wyróżnia się mobilizację trakcyjną i mobilizację ślizgową. Mobilizacje wykonuje się na wszystkich stawach. 
  • manipulacja - to technika szybka, przede wszystkim uruchamiająca staw, której często towarzyszy tzw. kliknięcie lub chrupnięcie w stawie. Manipulacje wykonuje się na stawach kręgosłupa oraz na stawach obwodowych.
 
Do leczenia tkanek miękkich stosuje się dwa rodzaje masażu oraz rozciąganie mięśni.
 
  • masaż poprzeczny - wykonuje się prostopadle do przebiegu włókien mięśniowych, jego główny efekt to działanie przeciwbólowe lub przeciwzapalne
  • masaż funkcyjny - charakteryzuje się tym, że wskutek jednoczesnego ucisku mięśnia i jego rozciągnięcia dochodzi do ruchu w stawie, co daje efekt rozluźnienia mięśnia i stawu. 
  • rozciąganie mięśni - wskutek długotrwałej pracy statycznej niektóre mięśnie ulegają przeciążeniu i skróceniu, co prowadzi do zaburzenia równowagi pomiędzy współdziałającymi mięśniami, upośledzenia ich funkcji, a także dolegliwości bólowe. Bardzo skuteczną metodą terapeutyczną jest rozciąganie mięśni w celu przywrócenia ich pierwotnej elastyczności i prawidłowego funkcjonowania.
 
Rehabilitacji podlega również układ nerwowy, gdy dojdzie do zaburzenia jego funkcji wskutek np.: obrzęku, krwiaka, podrażnienia tkanek otaczających itp. Testy napięciowe pozwalają różnicować czy dolegliwość pochodzi z uszkodzonych tkanek miękkich czy z zaburzonej mechaniki nerwu. Neuromobilizacje to techniki służące przywróceniu prawidłowej ruchomości nerwów. Neuromobilizacja ślizgowa przywraca właściwą ruchomość nerwu względem tkanek otaczających. Neuromobilizacja napięciowa pozwala znormalizować nadmierne napięcie nerwu uniemożliwiające wykonanie ruchu np.: w skrajnym zakresie.
 
Ćwiczenia specjalne służą utrzymaniu uzyskanego zakresu ruchu w stawie lub przywróceniu prawidłowej stabilizacji stawu. Są też integralną częścią profilaktyki, czyli tej części terapii, za którą odpowiedzialny jest pacjent. Aktywne włączanie się pacjenta do zalecanych ćwiczeń zapobiega ponownemu nawrotowi zaburzenia powodującego dolegliwości bólowe. Dlatego kompleksowa terapia przewiduje również zalecenia dla pacjenta do wykonywania ćwiczeń w domu i/lub w pracy.

Igłoterapia

Nazwa "sucha igłoterapia" bierze się stąd, że poprzez igłę nie wprowadza się żadnych substancji. Zabiegi wykonuje się w odstępach kilkudniowych, aby tkanki poddawane zabiegowi mogły się zregenerować. Współcześnie jest to jedna z najskuteczniejszych metod leczenia bólu i dysfunkcji w ciele człowieka. Igłoterapia sucha ( z ang. Dry Needling) to metoda leczenia punktów spustowych mięśniowo-powięziowych tzn. punktów bólowych zlokalizowanych w różnych okolicach ciała wywołujących ostre lub przewlekłe bóle w miejscu ich występowania, ale również w odległych okolicach ciała, powodujących czasami drętwienie lub bóle np. kończyn, ograniczenie ruchomości kończyny lub kręgosłupa. Metoda ta nadaje się zarówno do leczenia ostrych, jak i przewlekłych dolegliwości bólowych. Do nakłuć używa się cienkich igieł akupunkturowych, aby ból był jak najmniejszy.

FDM – Fascial Distortion Model

FDM – Fascial Distortion Model (model odkształcenia powięzi) to bardzo skuteczny i oparty na dowodach system diagnozowania i leczenia urazów mięśniowo-szkieletowych stworzony przez amerykańskiego osteopatę i lekarza medycyny ratunkowej Stephena Typaldosa.

Ten system leczenia jest oparty na sześciu odkształceniach powięziowych, z których każde posiada specyficzny język ciała i opis charakteru bólu, co jest kluczowym elementem diagnostycznym. Do przykładowych, często występujących odkształceń powięziowych zaliczamy: pasmo spustowe, przepuklinę punktu spustowego, odkształcenie cylindryczne i fiksację tektoniczną. Te odkształcenia powięzi mogą współistnieć u jednego pacjenta.

FDM może spowodować szybkie i całkowite wyleczenie takich urazów jak: naciągnięcia mięśni, zwichnięte kostki, zamrożony bark, skręcenia kolana oraz całą gamę urazów sportowych jak również bóle krzyża i wiele innych.

FDM jest jednak czymś więcej niż tylko kolekcją nowych technik manipulacyjnych. Jest on kompleksowym i nowym spojrzeniem pozwalającym na zrozumienie mechanizmów urazów w oparciu o model powięziowy, który może zrewolucjonizować bieżącą formę praktyki medycyny manualnej.

Kinesiotaping

Jest to metoda, w której przy użyciu specjalnego plastra, który cechami zbliżony jest do właściwości tkanki skórnej (grubość i rozciągliwość) oraz dzięki kombinacji jego rozciągnięcia, techniki aplikacji i odpowiedniego ustawienia kątowego stawu w przestrzeni, uzyskuje się:

  • poprawę funkcji danego mięśnia (siła, koordynacja)
  • poprawę stabilizacji danego stawu (propriocepcja)
  • zachowanie pełnego zakresu ruchu w stawie
  • zmniejszenie dolegliwości bólowych  poprzez normalizację napięcia mięśniowego
  • usuwanie zastojów i obrzęków limfatycznych
  • korekcję ułożenia powięzi i skóry, co poprawia mikrokrążenie

Kinesiotaping oddziaływuje na mięśnie, powięzie, stawy, układ limfatyczny i nerwowy. Stosując daną aplikację kinesiotapingu podnosi się tkankę skórną zwiększając przestrzeń pod tkanka podskórną, powodując odciążenie receptorów, co skutkuje zmniejszeniem bólu, ale również polepszeniem przepływu krwi i limfy. Stosując plaster na zmienioną chorobowo tkankę uruchamia się proces samoleczenia i przyspiesza regeneracji organizmu. Plastry Kinesio nie zawierają lateksu. Substancją umożliwiające kontakt ze skórą jest akryl, który ulega aktywacji pod wpływem ciepła. Jest to plaster o elastyczności 130-140% (nie ogranicza ruchów), rozciągający się tylko na długość, niezawierający leków, odporny na działanie wody, umożliwiający przepływ powietrza dzięki falowemu utkaniu.

Masaż tkanek głębokich

Masaż tkanek głębokich jest formą terapii skupiającą się na przywracaniu prawidłowego napięcia głębokich warstw mięśni i tkanki łącznej. Poprzez rozluźnienie, wydłużenie, zlikwidowanie zrostów i uwolnienie utrzymujących się wzorców nieprawidłowych napięć w układach tkanek powoduje zmniejszenie bólu, poprawę giętkości i płynności ruchu oraz przywraca prawidłowy zakres w najbardziej efektywny i najmniej obciążający sposób. Zastosowanie głębokiego masażu sprawdza się przede wszystkim w:

  • bólach różnego pochodzenia,
  • zaburzeniach napięcia mięśniowego,
  • ograniczeniach ruchomości stawów,
  • sztywności karku,
  • bólach pleców, barków, bioder, kolan,
  • różnego rodzaju pozostałości po urazach,
  • wadach postawy,
  • zespole cieśni nadgarstka,
  • innych jednostkach chorobowych.

Neuromobilizacja

Neuromobilizacja, to metoda fizjoterapeutyczna, celowana na tkanki miękkie: tkankę nerwową ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego oraz mięśnie i narządy wewnętrzne. Neuromobilizacje poprzez oddziaływanie i tonizację napięć struktur układu nerwowego bezpośrednio odpowiedzialnych i warunkujących przebieg stanu zapalnego, powodują optymalizację przebiegu stanu zapalnego, wspomagając regeneracje tkanki i znacząco zmniejszając lub całkowicie znosząc odczuwanie dolegliwości bólowych. Każda czynność ruchowa, powoduje zmianę długości, objętości oraz napięcia tkanki nerwowej i naczyń krwionośnych Podczas wykonywania ruchu tkanka nerwowa jest każdorazowo poddawana w mniejszym lub większym stopniu działaniu pewnej siły mechanicznej, która powoduje jej odkształcenie. Elastyczność tkanek oraz ich zdolność do adaptacji do stale zmieniającej się aktualnej pozycji ciała i stanu fizjologicznego organizmu, są warunkiem niezbędnym do ich prawidłowego funkcjonowania w narządzie ruchu człowieka. Możliwości oddziaływań zabiegów neuromobilizacyjnych są bardzo szerokie, ponieważ dotyczą wszystkich tkanek unerwianych, dlatego metoda ta znajduje swoje miejsce niemal  we wszystkich rodzajach schorzeń.

Wskazania do leczenia tą metodą obejmują głównie:

  • bóle piekące, promieniujące, ciągnące,
  • bóle głowy o charakterze migrenowym,
  • dysfunkcje i ból narządów jamy brzusznej (wątroby, żołądka),
  • wszelkiego rodzaju dysfunkcje mięśni (bolesność, nadmierne napięcie, uszkodzenia ciągłości mięśnia, stłuczenia, zaniki masy mięśniowej różnego pochodzenia),
  • dyskopatie (patologie krążka międzykręgowego),
  • radikulopatie (rwy kulszowe, ramienne),
  • wszelkiego rodzaju bóle odkręgosłupowe,
  • zespoły cieśni nadgarstka, łokieć tenisisty i golfisty,
  • zespół bolesnego barku,
  • bóle kłujące, zamostkowe, opasające klatkę piersiową,
  • drętwienie i bolesne skurcze kończyn górnych i dolnych,
  • wszelkiego rodzaju bóle, których przyczyną jest stres.

Pinoterapia

Pinoterapia ( Pinopresura ) to jedna z metod medycyny manualnej. Pomysłodawcą tej innowacyjnej metody, zaliczanej do terapii odruchowych, które wykorzystują procesy samonaprawcze organizmu jest dr Radosław Składowski. Pinopresura została stworzona na gruncie polskim, jednak czerpie ze zdobyczy dalekowschodniej akupresury i akupunktury oraz zachodniej refleksoterapii, a także technik medycyny manualnej (terapii manualnej), różnorodnych technik masażu czy suchego igłowania. Połączenie wszystkich tych technik tworzy kompleksową metodę leczenia. Pinoterapia doktora Składowskiego jest w pełni nieinwazyjną metodą, która uciska i stymuluje określone punkty na ciele człowieka przy pomocy pinów ( miedziane gwoździe ) czy noży (katów), co ważne, skóra nie jest wtedy przebijana. Bodźcowanie skóry pobudza wybrane ośrodki w mózgu. Dzięki temu układ mięśniowy czy więzadłowy odbiera sygnały z odpowiadających im części mózgu, co prowadzi do odruchowego rozluźnienia zgromadzonych napięć i zmniejszenia bólu.

Pinoterapia zalecana jest przede wszystkim przy różnych schorzeniach ortopedycznych i neurologicznych, do których można zaliczyć:

  • bóle mięśniowo-powięziowe,
  • bóle głowy,
  • bóle kręgosłupa szyjnego, piersiowego i lędźwiowego,
  • bóle przeciążeniowe,
  • stany pourazowe i pooperacyjne,
  • ograniczenia zakresu ruchów w stawach

PNF

PNF jako koncepcja powstała w 1946 r. w Kalifornii dzięki współpracy neurofizjologa dr Hermana Kabata i fizjoterapeutki – Maggie Knott. Jest przykładem neurofizjologicznego kompleksowego systemu oddziaływania terapeutycznego opartego na najnowszych osiągnięciach nauk medycznych, którego istotę zawarto w nazwie: proprioceptywne (dotyczące receptorów ciała) nerwowo-mięśniowe torowanie ( ułatwianie) ruchu. Biorąc pod uwagę budowę anatomiczną człowieka PNF proponuje ruchy naturalne, przebiegające trójpłaszczyznowo, zbliżone do aktywności dnia codziennego. Ruchy te prowadzone są wzdłuż skośnych ( diagonalnych ) – osi ruchu, które ze względu na swój przebieg stwarzają możliwość zaktywizowania największej ilości mięśni należących do tego samego łańcucha mięśniowego. Zgodnie ze skośnym przebiegiem większości mięśni szkieletowych za najważniejszą komponentę ruchu uważana jest rotacja. Warunkuje ona  siłę i koordynację wykonywanego ruchu. Według filozofii PNF, proponowana pacjentowi terapia ma być bezbolesna i funkcjonalna, to znaczy zgodna z potrzebami ruchowymi zgłaszanymi przez chorego i wzorowana  na naturalnych ruchach zdrowego człowieka Zgodnie z koncepcją PNF badanie i terapia stanowią integralną całość i wzajemnie się implikują. Terapeuta poszukuje przyczyn problemów zgłaszanych przez pacjenta, jednak w  realizacji celów wyznaczonych w terapii opiera się przede wszystkim na potencjale nie uszkodzonych bądź najsprawniejszych  jego sfer ruchowych ( najsilniejszych, bezbolesnych, o największym zakresie ruchu ) i wykorzystuje je do pozyskiwania aktywności motorycznej w słabszych lub uszkodzonych obszarach narządu ruchu w oparciu o mechanizm irradiacji czyli przeniesienia pobudzenia. Takie planowanie terapii wymaga znajomości anatomii funkcjonalnej ciała ludzkiego oraz zasad biomechaniki i fizjologii skurczu mięśniowego. Szczególne znaczenie w koncepcji PNF przypisuje się oporowi manualnemu. Jego podstawowym zadaniem jest przekazanie pacjentowi ścisłej informacji na temat kierunku, kolejności i szybkości wykonywanego ruchu, który jak wcześniej wspomniano posiada trzy komponenty i biegnie w skośnych płaszczyznach na podobieństwo aktywności ruchowych dnia codziennego. Opór jest  modyfikowany stosownie do celów terapii i możliwości motorycznych ćwiczącego i nawet podczas jednego ruchu może ulegać zmianom w poszczególnych jego zakresach, najczęściej jest to tzw. opór prowadzący lub kierunkowy, w odróżnieniu do sił zewnętrznych utrudniających wykonanie zadania ruchowego, stosowanych m.in. w treningu siłowym.

Wskazania do rehabilitacji z wykorzystaniem metody PNF są następujące:

ORTOPEDIA:

  • pacjenci pooperacyjni, u których występują zaburzenia funkcji mięśni w postaci deficytu masy oraz siły mięśniowej
  • choroby mięśni szkieletowych (m.in. dystrofie, zaburzenia metaboliczne, zmiany zapalne)
  • złamania tkanki kostnej
  • uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu: mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych
  • zaburzenia tzw. propriocepcji jako następstwo doznanego urazu tkanek miękkich
  • zaburzenia prawidłowej postawy - reedukacja posturalna
  • bóle kręgosłupa segmentu szyjnego, piersiowego oraz lędźwiowo - krzyżowego
  • neuralgie nerwu trójdzielnego oraz twarzowego
  • zaburzenia funkcji wegetatywnych (oddychanie, połykanie, artykulacja)
  • leczenie stawów hypermobilinych - stabilizacje stawów kręgosłupa oraz kończyn

NEUROLOGIA:

  • przebyte incydenty naczyniowe Ośrodkowego Układu Nerwowego w postaci udarów niedokrwiennych oraz krwotocznych mózgu,
  • wszelkie choroby powodujące zaburzenia w utrzymywaniu równowagi,
  • wszelki choroby powodujące upośledzenie stereotypu chodu,
  • stwardnienie rozsiane (SM), choroba Parkinsona

Rozluźnianie mięśniowo – powięziowe

Powięź to włóknista tkanka, która otacza ciało pod skórą, otacza i przedziela mięśnie oraz grupy mięśniowe dzieląc je na warstwy. Powięź tworzy integralną, nieprzerwaną łączącą strukturę od przyczepów w wewnętrznych częściach czaszki poprzez powięzi narządów wewnętrznych do rozcięgna podeszwowego stóp. Jeśli pewien fragment tego kompleksu ulegnie uszkodzeniu lub zrostowi to można się spodziewać negatywnych skutków w odległych strukturach naszego ciała.
 
Mięśniowo-powięziowe rozluźnianie to metoda polegająca na likwidowaniu restrykcji tkankowych  wykorzystując  tzw. fenomen rozluźniania.  Restrykcje  w obrębie powięzi w organizmie ludzkim mogą powodować powstawanie nieprawidłowych napięć, które pociągają struktury kostne w nieprawidłowych kierunkach, doprowadzając do kompresji w stawach, powodując ból i dysfunkcję. Struktury nerwowe i naczynia krwionośne mogą być uciskane zaburzając ich funkcję. Skrócenie struktur mięśniowo-powięziowych powoduje ograniczenie długości redukując siłę, możliwości kurczenia i wytrzymałość tkanek miękkich.
 
Organizm ludzki posiada wewnętrzny mechanizm samoregulacji w skład którego wchodzi też system powięzi. Zbudowany jest on z tkanki łącznej i tworzy coś w rodzaju "drugiego szkieletu". Porównać go można tez do siatki, która otacza mięśnie, więzadła, organy wewnętrzne, naczynia krwionośne, naczynia limfatyczne i tkankę nerwową. Właściwie nie ma w naszym organizmie komórek, które nie są objęte powięziami.
 
W wyniku urazów, zapaleń, nieprawidłowej postawy ciała i gwałtownych skurczów struktura powięzi napina się. Brak równowagi w jej obrębie może zaś zapoczątkować występowanie patologicznych zmian tkanek lub całych organów. Ponadto, występujące miejscowo napięcia powięzi mogą ulegać przemieszczeniu w obrębie całego organizmu. Ta właściwość powięzi powoduje, ze nawet wykonanie prac dentystycznych może w efekcie doprowadzić do przesunięcia kręgów czy rotacji miednicy.
 
Aby usunąć ból, lekarze medycyny tradycyjnej koncentrują się na objawach i proponują stosowanie toksycznych leków, które często wykazują skutki uboczne i nie sięgają do przyczyny powstania schorzenia. Rozluźnianie powięziowo-mieśniowe jest nową formą nieinwazyjnej terapii, której działanie obejmuje wszystkie organy, przewody, nerwy, naczynia krwionośne, mięśnie i kości. Daje nam ono możliwość usunięcia napięć w strukturze powięzi i przywrócenia równowagi w organizmie.
 
Powiezie łączą się w taśmy - mięśniowo powięziowe - pasy utrzymujące i spinające szkielet człowieka. Uszkodzenie w obrębie systemu powięziowego może spowodować wzmożone napięcie nawet w odrębnych obszarach naszego organizmu, powodując kompresje w stawach , ograniczenie przepływu płynów oraz ucisk na struktury nerwowe, a tym samym objawy bólowe. Terapeuta poszukuje ograniczenia w przesuwalności powięzi i wykorzystując fenomen rozluźnienia likwiduje zaburzenia. Ręka doświadczonego terapeuty bezbłędnie lokalizuje miejsca wzmożonego napięcia, a poprzez przyporządkowanie do odpowiedniego szlaku może on wysnuć wnioski co do możliwych zaangażowanych w łańcuch struktur.
 
Nadmiernie napięte powięzie to m.in.:
 
  • chłodne ręce, stopy, drętwienia, ciężkie kończyny,
  • wrażenie otępienia i  ciągłego zmęczenia,
  • bezsenność lub nadmierna senność,
  • ciężar, wrażenie opuchnięcia lub wręcz opuchnięcie,
  • problem z "czuciem" określonego miejsca w ciele,
  • promieniowanie jakby drażnienie prądem – objawy pseudokorzeniowe

Akupunktura

Akupunktura to jedna z najstarszych metod leczenia, która rozwinęła się w Chinach ponad 5000 lat temu. W dzisiejszych czasach akupunktura jest znana i praktykowana przez lekarzy na całym świecie. Akupunktura jako jedna z nielicznych naturalnych metod leczenia znalazła swoje miejsce w medycynie akademickiej. Światowa Organizacja Zdrowia( WHO) uznała akupunkturę jako metodę leczenia skuteczną w ponad 140 chorobach.

Działanie akupunktury według tradycyjnej medycyny chińskiej

Bardzo cienkie igły ze stali chirurgicznej wbija się w skórę w określonych punktach zwanych czynnymi lub akupunkturowymi. Odpowiadają one za pracę różnych organów. Mieszczą się wzdłuż kanałów energetycznych ( meridianów ) którymi krąży energia QI. W stanie zdrowia energia QI dopływa bez przeszkód do wszystkich narządów i umożliwia ich prawidłowe działanie. W wypadku zakłócenia krążenia tej energii dochodzi do upośledzenia czynności narządów, a w konsekwencji do choroby. Poprzez wkłuwanie igieł usuwa się blokady, umożliwiając swobodny przepływ energii, a co za tym idzie przywrócenie równowagi w całym organizmie.

Neurofizjologiczne działanie akupunktury

W obecnym stanie wiedzy przyjmuje się, że akupunktura działa leczniczo na drodze odruchowej. Impulsy wywołane nakłuciami pobudzają układ współczulny i przywspółczulny w ten sposób za pośrednictwem układu nerwowego odśrodkowego działają regulująco na czynność narządów wewnętrznych. W wyniku działania odruchowego nakłuć dochodzi do rozszerzenia drobnych tętniczek i naczyń włosowatych chorego narządu i chorych tkanek oraz do poprawy krążenia krwi. Do chorego narządu napływa świeża krew dobrze nasycona tlenem i bogata w substancje odżywcze. Dzięki poprawie cyrkulacji krwi następuje oczyszczenie chorego narządu z metabolitów, odkwaszenie, dobre odżywienie i dobre utlenienie. Nakłucia powodują również na drodze odruchu rozluźnienie mięśni gładkich ścian oskrzeli, jelit, woreczka żółciowego i moczowodów.

Przeciwbólowe działanie akupunktury

Akupunktura obok stwierdzanego w wielu przypadkach działania leczniczego wywiera także działanie przeciwbólowe. Jest ona w stanie złagodzić a nawet znieść uczucie bólu. Wykazano, że hamowanie bólu nakłuciem następuje nie tylko w rdzeniu kręgowym, ale także na wyższych piętrach układu nerwowego – w pniu mózgowym i we wzgórzu. Bodźce wywołane nakłuwaniami wyzwalają z przysadki mózgowej i śródmózgowia endorfinę ( hormon o właściwościach znieczulających silniejszych od morfiny ), która przechodzi do płynu mózgowo-rdzeniowego i krwi, a następnie wraca do mózgu i wiąże się z określonymi receptorami. W taki sposób tłumi ona ból. Również uaktywnienie się neuromediatorów takich jak serotonina, noradrenalina, dopamina, acetylocholina pod wpływem nakłuwań wykazuje działanie przeciwbólowe.